Blátt áfram ....

Ókláruð svipar til en er ekki sú sama. Stúlkan er dreyminn hugsar um blátt og fagnar frið.

Borðstofuborð sem birtist í bútum, notað fyrir veislumat, snarl og sullumall. Næturhúmi sækir að og framundan heill dagur, ný tækifæri og gamlar syndir.

Dagurinn hefur þotið áfram, runnið mér úr greipum þó ekki tekið frá vitið. Má nú ekki við því að missa það litla vit sem eftir er en svona er þetta bara.

Hvað er það sem gefur lífinu gildi? Ilmur lótusblóma, barnsgráturinn eða bros kaupmannsins á horninu.

Það litla og ljúfa, að fara úr höll í kofa, að bukta sig og beygja kanski mest um vert að læra að halda um munn sinn og þegja. Þögnin er ljúf og veitir svigrúm, þögnin er ilmur þess blinda og sjónin er heyrn þess daufa.

Nú er zyrnirósin komin hálfan heim á enda og rétt að fá sér smá blávatn fyrir svefninn. Vatnið er hreint gott og heldur okkur hérna megin. Væri til í íslands ilhýra rigningu. Kanski við málum eina bláa í tilefni rigningu Vogarinnar. Jólaskrautið hangir enn í gylltum gardínum stofunnar sem er bara gott mál.

Frá hæstu hæðum er besta yfirsýnin, kanski ég trekki mig upp fyrir haustið!